درسرزمینی زندگی میکنم که دختر بودنم یعنی تنها ازدواج.
از کودکی در ذهن دخترها میخوانند که تنها راه خوشبختی ازدواج است.
همیشه باید تکیه کنیم بر کسی و اگر آن فرد دیگر نباشد پس از بی هنری ماست.
مردسالاری بیداد میکند.
چند روزی از ماه را که در عادت قاعدگی به سر میبریم باید خفه باشیم و درد جسم را در ذهن خالی کنیم تا تحقیر نشویم .
بینمان تفاوت می اندازند چون دخترم، نمیتوانم قهرمان شوم. چون بدن ضعیفی دارم نباید تمرین هایی کنم که پسر ها میتوانند.
به آرزوهایم میخندند میگویند تنها پسرها هستند که به این جایگاه ها میرسند.
دربرابر ظلم های مدیرانی که ن را شایسته کار نمیدانند باید ساکت باشم و اگر این اتفاق برایم افتاد باید کر و لال باشم.
در سرزمینی زندگی میکنم که طلاق ننگ برای من و برای مرد شایستگی است.
- پس چرا هستیم ؟
- تا عصایی برای مردانی باشیم که جز غیرت های کثیف چیز دیگری نمیدانند؟
حق وارد شدن به ت ندارم چون دخترم ،چون دخترم و چون دخترم.
نمی توانم رییس جمهور این سرزمین باشم چون احساسات دخترانه ام به ان غلبه میکند.فکر نکنم الان که مردان هم در ت هستند احساساتشان را وارد شغلشان نکرده باشند.
نباید در خیابان ها قدم بزنم چون پسران سرزمین من متلک هایشان شروع میشود .جالب است انگار بیرون امدن سخن ها از زبان دیگران دست ماست. نباید وارد جامعه به تنهایی شوم چون امنیت ندارم و ممکن است خطا کنم.
به راستی امنیت ما چگونه از بین میرود؟در سرزمینی که مردسالاری فریاد میکشد باید داد زد، باید داد زد و گفت من یک دخترم.
درباره این سایت