امروز سخت و آینده ای روشن

دلم غذای خوشمزه میخواد اما باید تحمل کنم. نه

این مدت درد های زیادی رو تحمل کردم هم جسمی هم روحی

تحمل حرکت بیست هایی ورپی تمرین های پرفشار. 

باید قوی بشم من میتونم. اینکه اینقدر ضعیف شدم بعضی اوقات مجبورم میکنه از خودم متنفر بشم. نمیتونم نمیتونم ناراحت هم باشم چون روز های سخت تازه تو راهه یک راه پی پیچ و خم. تحملشون میکنم نمیزارم چیزی مانعم بشه.

همیشه همون لحظه درده همون لحظه و ثانیه که باعث و بانی موفقیته میشه. 

من باید بهش برسم. من نمیتونم شبیه کسی باشم ولی میتونم خودم باشم و میدونم اینی که الان هستم با اونی که قراره بشم خیلی فرق داره الان درد رو تحمل میکنم  فردا بهش لبخند میزنم. روحم میره سراغ اتفاقای گذشته ناخود آگاه دست خودم نیست. اما میدونم آینده روشنه آینده ای که بعد از مارپیچی نا تمام به وجود خواهد آمد. پس تحمل میکنم:)